W dołku

Utknęliśmy w dołku. Z Wojciechem dzieje się ostatnio coś nie tak. Zrobił się bardzo nerwowy, spięty, drażliwy a stereotypie nasiliły się. Nasiliły się napady płaczu. Szukanie przyczyn takiego zachowania przypomina błądzenie w ciemnym lesie, a każde podejrzenie fałszywym alarmem. Po jest gorzej. W tygodniu wraca z przedszkola bardzo pobudzony a w piątki już jakby był u kresu swoich sił, a po południu ma jeszcze zajęcia. Nie trudno się domyśleć jak wyglądają... Wojti połowę przepłakuje albo protestuje. I znów to poczucie bezradności, kiedy człowiek nie wie co się dzieje z dzieckiem i nie wie jak mu pomóc. Nie ma dla mnie nic gorszego. Tak więc weekend był w 100% dla Wojtka. Miał spokój, ciszę, zero mediów i nas. I faktycznie to mu bardzo pomogło ukoić nerwy. Bawił się jak umiał popadając bardziej w stereotypy ale jeśli to dawało mu radość i poczucie bezpieczeństwa to nie mam nic przeciwko. Zwłaszcza w tym kiepskim dla niego okresie. Wojtek jest na etapie przekładanko-noszenia. Przekłada przedmioty X z miejsca Y na miejsce Z :) Ot cała filozofia i nie jest to tak absolutnie autystyczne, bo Wojti bardzo chętnie przyjmuje nasz udział w jego zabawie a czasem sam do niej zaprasza. Tak więc podajemy mu jego nosidełka, układamy razem, na przemian, nosimy razem ot taki nasz mały sukces zabawowy i satysfakcja dla obydwu stron. A kiedyś byliśmy w zabawie niczym powietrze, czyli "siedź obok ale mi tu nic nie ruszaj"!