Cudowne, radosne Święta

Czas Świąt nie jest dla nas łatwy, dużo się dzieje i Wojtuś jest bardziej drażliwy. A ja bardziej od niego. Nie czuje świąt, czuje niechęć do świętowania. Potrzebuje spokoju wręcz  świętego. Muszę dużo sobie poukładać, a jeszcze tyle spraw do załatwienia. Ostatnie pół roku wywróciło nasze życie do góry nogami, zaczęła się gonitwa, wyścig z czasem o naszego maluszka.

Przed samymi świętami Bożego Narodzenia psychiatra potwierdził moje podejrzenia. Co innego coś podejrzewać, a co innego, gdy ktoś obiektywny to potwierdza. Wiedziałam to już pół roku wcześniej. A i tak morze łez wylane. Czy muszę pisać w jakim nastroju spędziłam tamte święta? Zaraz po świętach pędem na diagnozę do OWI, kolejna trójka po 5 minutach stwierdza to samo... Potem Sylwester. Kompletna porażka. Nastrój iście zabawowy. Małżonek miał dobre intencje, pojechaliśmy do jego znajomych. Ktoś jednak zadał niestosowne pytanie "jak Wojtuś się ROZWIJA?" a Małżonek na to "DOBRZE". No coś we mnie pękło. Musieliśmy się ewakuować, bo mnie k*wica trafiła.

A ta Wielkanoc. Wojtek złapał przeziębienie biedaczek, pobierało go już wcześniej aż w końcu rozłożył się na całego. Później zaraził babcię i mnie. Nikt już nie mial siły za nim latać. I jeszcze musiałam oddać magisterkę promotorowi, więc było napięcie spore tak jak spore były moje zaległości. Niby blisko końca a pisania jeszcze więcej. Jednym słowem Wielkanoc pod znakiem nerwów i choroby. Ale za to jaki śmigus dyngus! Pralka nam przeciekała, zalało łazienkę dwukrotnie. A narzekają, że wody nie ma do chlapania tylko śnieg leży a tu proszę tryskało, aż miło patrzeć jak Małżonek walczy dzielnie z ciśnieniem w rurach. Świątecznie i tym razem w naszym domu nie było. I motywacji ku temu nie było.
Brak słońca działa jeszcze bardziej przygnębiająco.

Świętować za to na pewno będę każdy sukces mojego Wojtalka. Na to radości nigdy nie zabraknie.

Rok temu